De beklimming van de Dufourspitze en de Nordend

Perfecte Condities op de Dufourspitze en de Nordend

De Dufourspitze is met 4634 m de hoogste top van Zwitserland en de 2e hoogste berg van de Alpen. Marco en Martijn hadden zelfstandig al een stuk of 20 vierduizenders beklommen maar de overschrijding van de Zumsteinspitze 4563 m, de Dufourspitze en aansluitend de beklimming van de Nordend 4609 m was voor hen net iets te hoog gegrepen om deze zelfstandig te beklimmen.

Een logistiek mooi plan

Marco had een logistiek ingewikkeld maar logisch plan bedacht om de beklimming vanuit de Rifugio Capanna Regina Margherita te doen. Vanuit Visp pak ik samen met Martijn de trein richting Domodossola waar Marco (hij stond in de buurt op de camping) ons met de auto oppikt. Na 2 uur rijden komen we in Alagna (Alagna in Italië en niet in Turkije!) aan en pakken we het liftje omhoog naar de Punta Indren 3260 m. Na de beklimming zouden we via de Monte Rosa hut, en Zermatt weer naar Visp terug keren.

Capanna Margherita, de hoogste hut van de Alpen

Er staat ons een lange en zware etappe te wachten. Vanaf de Punta Indren moeten er niet alleen ca. 1400 hoogtemeters overwonnen worden. Met 4554 meter hoogte is de Capanna Margherita of de Margherita hut, zoals hij meestal in het kort genoemd wordt, de hoogste hut van de Alpen. De laatste meters naar de hut hakken er behoorlijk in en gaan dan ook tergend langzaam.

Wetenschappelijk onderzoek naar hoogteziekte

Op de Capanna Margherita worden we verrast door een wetenschappelijk experiment naar hoogteziekte. Er wordt ons gevraagd of we mee willen doen en dat lijkt ons wel interessant! De hypothese van het experiment is opmerkelijk. Er wordt verondersteld dat mensen die een hoge concentratie cortisol, oftewel een stresshormoon, in hun bloed hebben beter tegen de hoogte bestand zijn.

Op de hut wordt op 3 verschillende momenten speeksel van ons afgenomen. Gevraagd wordt ons om dit na thuiskomst, dus op zeeniveau, nogmaals te doen en de monsters naar de universiteit van Lausanne op te sturen. Daarbij wordt onze zuurstof saturatie (hoeveel zuurstof zit er in je bloed?) en onze bloeddruk gemeten. Ook moeten we een vragenlijst invullen over onze sportieve achtergrond en medicijn gebruik.

De uitkomst van het onderzoek wordt ons nog bekend gesteld maar wanneer is niet bekend. Ik ben in ieder geval heel erg benieuwd. Het onderzoek was nog niet afgerond of de symptomen van hoogteziekte werden bij mij duidelijk zichtbaar.

Hoogteziekte?

Ondanks dat ik een week daarvoor nog de beklimming van de Aletschhorn en de Dent d'Herens deed barst ik van de hoofdpijn. Omdat ik afgelopen week noodgedwongen een paar dagen in Nederland ben geweest is het misschien ook niet zo heel gek dat ik last heb van de hoogte.

Ik krijg het fantastische 5 gangen menu dat het personeel van de Margherita hut ons voorschotelt niet weg en ben misselijk. Het eten op de hut is zo ongekend goed dat de keuken op een applaus wordt getrakteerd, pech voor mij dus!

De jongen die het onderzoek naar hoogteziekte doet was ruim voorzien van een voorraad Dexamethason en Diamox. De laatste bleek wonderen te verrichten en binnen een half uur voel ik me weer prima.

Achter de vrouwen aan!

Vanuit de margherita hut kunnen we de graat die van het Grenzsattel richting de Dufourspitze loopt goed zien liggen. De condities zien er goed uit en Maggie, een vrouwelijke collega gids kan dit beamen aangezien ze de tocht vorige week nog gedaan had. Ons geluk is dat hij morgen ook weer voor haar op het programma staat. Daar kunnen we dus mooi achteraan klimmen.

Omdat er aan het einde van de dag onweer voorspeld is besluiten we extra vroeg te vertrekken.  De kleine maan weet met haar weinige licht ons eerste doel, de Zumsteinspitze, nog net te verlichten. Vaag zie ik de hoofdlampjes van Maggie haar touwgroep al in de buurt van de top. Na een half uur staan wij ook op de top van de Zumsteinspitze, de eerste vierduizender van deze week pakken ze ons niet meer af!

Gapend gat

Vanaf de top volgen we een steeds steiler wordend sneeuwgraatje dat lijkt te eindigen in een gapend gat. Onder ons ligt het Grenzsattel en Maggie klimt de graat richting de Grenzgipfel  4618 m al omhoog. Het 2e graats rotsgraatje afklimmen in het donker is niet makkelijk maar er zijn voldoende mogelijkheden om te zekeren.

In de vroege ochtendschemering vecht de zon haar een weg omhoog, de koplampjes kunnen uit. De goede rots afgewisseld met goed gespoorde firn maken het klimmen tot een waar genot. Het eerste deel is de graat nog relatief vlak en is het route zoeken eenvoudig. Meestal klimmen we direct op de graat en soms wijken we iets naar links uit.

Eindelijk de Dufourspitze!

Ons doel, de Dufourspitze, is vernoemd naar de Zwitserse Cartograaf Henry Dufour. Hij is niet de eerstbeklimmer van de berg. Gedurende de  19e eeuw was er nogal een hoop verwarring wie de berg nu als eerste beklommen had. Dit omdat de topgraat op meerdere punten even hoog lijkt te zijn. Lees hier verder wie de Dufourspitze als eerste beklom..

Als de graat steiler wordt is het routeverloop minder duidelijk. Voor ons ligt een gladde plaat die overal even moeilijk lijkt te zijn, waar moet ik heen? Mijn gevoel zegt me dat ik naar links moet om zo de graat weer te bereiken. Boven ons denk ik de Grenzgipfel te zien liggen en links boven zien we de top van de Dufourspitze.

Ik zit goed! Na een 3e graads passage en een mephaak bereik ik inderdaad de graat. We bereiken de Grenzgipfel en kunnen nu ook de de Nordend en het Silbersattel met daaronder het Marinelli couloir zien liggen. Het dorpje Macugnaga ligt 3300 meter onder ons, wat een contrast!

De Graat die van de Grenzgipfel naar de Dufourspitze loopt is luchtig maar niet al te moeilijk. De bomvaste rots en het fantastische uitzicht zorgen voor een euforisch gevoel. Na 3 uur klimmen staan we op de top van de Dufourspitze! We schrijven ons in in het Gipfelbuch en ik plak een sticker op de metalen omhuizing.

Op de achtergrond zien we de Matterhorn liggen. De Noorwand van de Matterhorn is een van mijn mooiste beklimmingen geweest. Ons volgende doel lijkt ons al te roepen, de Nordend!

We volgen de graat een stukje terug richting de Grenzgipfel en na 10 minuten klimmen volgen we de dikke vaste touwen richting het Silbersattel. Ik laat Marco en Martijn steeds zakken en klim zelf, gezekerd aan het dikke touw, af.

De Nordend is helemaal het 'einde'!

De Nordend is vanwege de lange klim vanuit de Monte Rosa hut of de lastige tocht die wij hebben gedaan, 1 van de minst beklommen toppen van het Mont Rosa massief. De Oostwand van 2600 meter hoogteverschil is de hoogste ijswand van de Alpen.

In het Silbersattel laten we onze rugzakken achter en in een half uur staan we op de top van de Nordend, het enige topje in het Monte Rosa massief dat ik nog niet beklommen had. Nu hebben we het tegenovergestelde uitzicht richting de Dufourspitze! Marco en Martijn glunderen van geluk omdat alles zo goed verlopen is. Perfect weer, perfecte condities en niemand heeft last van de hoogte.