Beklimming van de Carstensz Piramide!

De Carstensz Piramide of Puncak Jaya is met 4884 m de hoogste berg van Papua, Indonesië én Oceanië en is daarmee 1 van de 7-Summits. De berg is vernoemd naar Jan Carstenszoon die de berg als eerste westerling waarnam en werd voor gek verklaard in Europa toen hij verklaarde dat hij sneeuw op de top had gezien zo dicht bij de evenaar. In 1936 werd de berg voor het eerste beklommen door Heinrich Harrer, ook wel bekend van de eerste beklimming van de Eiger Noordwand en de film 'Seven Years in Tibet'.

De berg ligt in een regio die politiek zeer instabiel is waardoor de berg de laatste jaren niet te beklimmen was doordat de West Papua National Liberation Army buitenlanders gijzelden om losgeld te verkrijgen.

Kort na mijn zomer seizoen had ik een sportklimtrip naar het heerlijk warme Griekenland gepland maar dat werd toch net even iets anders. Toen last minute bleek dat de berg nu ineens wél toegankelijk is besloot ik om mijn sportklimvakantie in te ruilen voor een exotische expeditie.

Lukas van Furtenbacher Adventures belde mij of ik tijd had om last minute voor hem in te vallen omdat hij een knieblessure had opgelopen. Lukas zou de hele expeditie organiseren. In 2023 had ik samen met hem 6 deelnemers succesvol naar de top van Mount Vinson gegidst en de organisatie was perfect. Ik had nu dus ook weer het vertrouwen dat dat goed zou komen. Het internationale team bestond uit 14 deelnemers, een arts, 2 westerse UIAGM berggidsen (ik en nog een Oostenrijkse berggids) en lokale gidsen.

Om op Papua te komen is al een hele uitdaging. Door de politieke situatie laat de Indonesische overheid lange periodes geen buitenlanders toe. Ik was een paar jaar geleden al naar Jakarta gevlogen en moest daar vanwege corona 10 dagen in quarantaine. Toen de quarantaine voorbij was werd de berg gesloten en konden we onverrichterzake weer terug naar Nederland. Dit keer vlogen we via Bali. Ondanks het 5 sterren all inclusive resort (wat totaal niet mijn ding is) was het nu dus ook weer spannend of we überhaupt naar Papua mochten vliegen. Na 3 dagen wachten waren we aardig klaar met de drukte en de overbodige luxe op Bali. Papua ligt zo afgelegen dat er zelfs vanaf Jakarta of Bali geen directe vlucht naar Papua vliegt dus we hadden nog een tussenstop nodig(dat ligt allemaal in hetzelfde land!). Via Sulawesi vlogen we over de Molukken naar Papua en dat voelde echt als de andere kant van de wereld. En wat een gigantisch land is Indonesië! Als je Indonesië op de kaart van Europa projecteert dan strekt het zich uit van het westen van Ierland helemaal tot aan Iran!

Aangekomen in Timika, de stad vanaf waar we naar basecamp zouden vliegen verbaasden we ons over de hypermoderne airport. Tijdens de taxirit naar het hotel bleek dat we de taxi en het hotel niet mochten verlaten omdat wij als buitenlanders ook op het lijstje stonden om gegijzeld te worden. Langs de weg stonden allerlei borden met lokale politici waar op gestemd kon worden en dat gaat er net een beetje anders aan toe dan hoe we dat in Nederland zouden doen. Op wie zou jij stemmen?

Opgesloten in een het hotel wat niet verlaten mocht worden i.v.m. de veiligheid kon het basiskamp na lang wachten gehaald worden met een helikoptervlucht. Een indrukwekkende vlucht met uitzicht op de grootste koper- en goudmijn ter wereld.

Die vlucht was voor mij eigenlijk wel een kleine teleurstelling. Het échte avontuur op deze berg draait eigenlijk om de toegang tot de berg. Zonder helicopter heb je een 5 dagen durende trekking nodig om bij de berg te komen en daar ligt waarschijnlijk de grootste uitdaging. In die 5 dagen ploeter je 8 tot 10 uur per dag door de jungle en de modder en regent het zeker de helft van de tijd.

Tijdens die trekking moet je dan 'tol' betalen aan de lokale stamhoofden om door hun gebied te mogen trekken. Waar ze in Frankrijk netjes een tolpoortje plaatsen springen ze hier met pijl en boog uit de bosjes en wordt je bedreigd. Als je dan 'voldoende' betaald mag je doorlopen maar wat vinden zij 'voldoende'?? Teleurgesteld maar misschien ook een beetje opgelucht dat ik dit avontuur moest missen stapten we de helicopter in.

Tijdens onze vlucht naar basecamp vlogen we over de grootste koper- en goudmijn op aarde. De mijn is ooit ontdekt door een Nederlandse geoloog. Geen idee of dat iets is om trots op te zijn. De mijn heeft een enorme impact op de natuur en naar het schijnt worden de lokale (Papua) werknemers flink uitgebuit. De mijn wordt geëxploiteerd door een Amerikaans bedrijf wat grotendeels in handen is van de Indonesische overheid. Aangezien het geld voornamelijk bij het bedrijf en de Indonesische overheid blijft hangen en de lokale Papua er weinig van terug zien zorgt dit voor grote spanningen en soms zelfs schietpartijen tussen werknemers en het bedrijf. Vroeger was het mogelijk om de Carstensz Piramide via de mijn te benaderen maar dat schijnt tegenwoordig zeer gevaarlijk te zijn.

Omdat we met 14 deelnemers en nog 2 gidsen + een arts waren en de heli's per keer max 6 mensen konden vervoeren moest er een keuze gemaakt worden wie er dan als eerste mocht vliegen. Iedereen wou als eerste want de overheid kon ieder moment weer beslissen om de berg te sluiten dus dat zorgde voor wat emoties. Uiteindelijk besloot ik samen met Rupert, de andere gids, om de snelste deelnemers als eerste te laten gaan. Dit omdat we dan na de landing in basecamp direct door konden klimmen naar de top. Dat is best pittig want we landen op 4200 meter om dan vanaf daar direct naar bijna 4900 meter te klimmen. Rupert ging met de eerste lichting mee en onze inschatting wie de snelste deelnemers waren bleek juist want Rupert beklom van Basecamp naar de top en weer retour in 5 uur!

Toen ik de volgende dag met de heli boven kwam konden de deelnemers die gister op de top stonden direct weer met de heli naar het dal vliegen. Nu stond mijn topbeklimming op het programma en ook ik voelde de nodige spanning of het wel ging lukken om zonder te acclimatiseren naar de top van de Carstensz Piramide te klimmen.

De beklimming op zich is mede door de vele vaste touwen niet heel moeilijk (vrijklimmend misschien 4C)(als je de staalkabels weghaald 6B!) maar doordat er geen mogelijkheid was om te acclimatiseren en het weer extreem was, werd de beklimming toch behoorlijk zwaar en uitdagend. Bij de beklimming had iedereen behoorlijk last van de hoogte maar op het tandvlees werd de top, die gehuld was in de mist, relatief snel beklommen. Ik deed er met mijn deelnemers heen en weer 8 uur over. In de afdaling werd we overvallen door hevige regenval en onweer. Het onweer begon precies op het moment dat de tyrolean traverse, die met staalkabels gemaakt was, moest worden overgestoken dus de vraag was of dat wel verstandig was of dat er beter gewacht kon worden.

Omdat er geen zicht was op verbetering was het enige devies: oversteken en hopen dat het goed komt! Precies op de brug was er een gigantische donder, maar gelukkig sloeg de bliksem niet in, mijn hartslag en die van de deelnemers sloeg wél over! We probeerden zo snel mogelijk af te dalen want door de regen was iedereen doorweekt en de temperatuur lag net boven het vriespunt. Door de harde regen was de berg in een waterval verandert dus na 400 meter abseilen en afklimmen was iedereen zeiknat. Aangekomen in basecamp verheugde ik mij ontzettend op een stel droge kleren en een droge slaapzak. Doordat de tenten niet helemaal, of helemaal niet, waterdicht waren ontdekte ik dat er grofweg 20 liter water in mijn duffelbag zat, ideaal die waterdichte duffelbags.. Wat er in zit, gaat er ook niet meer uit! Na een zeiknatte nacht waar ik non-stop heb gerild van de kou stonden we om 04:00 uur op om vol goede moed de volgende enthousiaste deelnemers naar de top te gidsen!

Dit weerbeeld bleek niet uitzonderlijk want uiteindelijk waren er 3 klimdagen nodig om alle deelnemers op de top te krijgen en alle deelnemers zijn zeiknat geregend. Onze inschatting welke deelnemers snel en langzaam zouden zijn klopte perfect. De laatste deelnemer had flink last van de hoogte en deed er 15 uur over!! Om iedereen op de top te krijgen beklom ik de berg 2x waarmee ik mijn 4e van de 7-summits beklom! De andere Nederlander, Roland Kummerhove, beklom zijn 6e 7-summit.

Na de beklimming landde de volgende heli met Amerikaanse toeristen, die volledig in de make-up, met opgespoten lippen en gezien het formaat zeer waarschijnlijk nep borsten er net wat anders uitzagen dan de 'bergmensen' die ik in de Alpen tegenkom. Nadat ze waren uitgestapt begon er 1 een betoog waarom het echt een goed idee is om op Trump te stemmen. Ik heb haar geprobeerd uit te leggen dat haar politieke keuze mij op deze plek niet heel erg bezig houdt en dat ik probeerde te genieten van deze mooie plek en de rust in de bergen maar ik geloof niet dat de boodschap binnenkwam.

Van alle beklimmingen en expedities die ik heb ondernomen was dit zeker de expeditie waar de extremen zich het snelst afwisselden. Van een all inclusive resort op Bali naar een basecamp waar door de lekkende tenten mijn slaapzak en ook mijn 'droge' onderbroek zeiknat geregend was. Van toch zeker wel een prachtig mooie natuur en berglandschap naar Amerikaanse toeristen waar niet alles zo natuurlijk aan was. Van de onderdrukte bevolking van Papua tot een overheid die misschien wat te weinig rekening houdt met de lokale bevolking. Samengevat was de expeditie een enorm indrukwekkende ervaring in zowel positieve als in negatieve zin. En dan hebben we het nog niet over de CO2 uitstoot gehad... Shame on me..