De hoogste berg van Antarctica beklommen, Mt Vinson

Afgelopen januari deed ik met 5 deelnemers een poging om Mount Vinson te beklimmen. Met 4892 meter de hoogste berg van Antarctica en daardoor waarschijnlijk de koudste berg op aarde!

Samen met de Oostenrijkse vriend en collega gids Lukas Furtenbacher en nog 5 deelnemers gingen we deze gigantische uitdaging aan. Het eerste deel van dit waanzinnige avontuur is de reis naar Antarctica toe. De uitdaging was om met een Boeing 757 bij het basiskamp van Union Glacier óp de gletsjer te landen. Het magische uitzicht over de gigantische ijskap was al een avontuur op zich en na de spectaculaire landing voelde de expeditie al bijna als geslaagd! Denkend aan de opwarming van de aarde voelden we ons toch wel een beetje schuldig. De pijn werd een beetje verzacht wetende dat het vliegtuig, het vliegveld en Union Glacier Camp ook gebruikt wordt voor wetenschappers die onderzoek doen naar klimaatverandering. Maar goed daarmee willen we onze Co2 uitstoot natuurlijk niet goedpraten.

Ondanks dat we uitkeken naar de prachtige natuur was het aardig bikkelen en soms ook even niet zo leuk.. We zijn totaal 16 dagen op Antarctica geweest met absolute temperaturen variërend van -12 t/m -36 graden celsius. Met de windchill erbij hebben we waarschijnlijk ca. -55 graden ervaren en dat is koud!! Vanwege de wind kwamen we in highcamp (3800 m) vast te zitten en door de kou en wind deden op een gegeven moment nog maar 1 van de 4 branders het en zonder branders kun je geen sneeuwsmelten en dus ook niet eten en drinken. Samen met Lukas was de grootste uitdaging dus om de branders aan de praat te houden. Soms waren we ca. 8 uur per dag bezig met het aan de praat houden van de branders en het was natuurlijk zenuwslopend of de branders het vol gingen houden. Als we na een uur schoonmaken en repareren een brander gerepareerd hadden viel vaak de volgende brander alweer uit. Na 3 dagen wachten (waarvan 24 uur per liggen in de tent) deden we een toppoging op waarschijnlijk de warmste dag van het jaar en stonden we zonder handschoenen op de top!

Lijkt dit je ook iets? Lees dan hier alles over Mount Vinson, de hoogste berg van Antarctica of meld je aan voor de infoavond op 6 juni 2023

Na de afdaling naar basiskamp verdween de euforie omdat we door bewolking niet afgehaald konden worden door het vliegtuig. Er was 5 km vrij zicht nodig om te kunnen vliegen maar het trok telkens open tot ca. 4,9 km om vervolgens weer dicht te trekken en dat was echt zenuwslopend omdat het iedere dag nét niet lukte. Er gingen al verhalen rond van groepen die 18 dagen hebben moeten wachten voordat ze uit konden vliegen. Wij hebben uiteindelijk 5 dagen gewacht waarbij we met temperaturen tussen -20 en -30 graden ongeveer 23 uur per dag met 7 mensen in een (grote) tent lagen te wachten, slapen en hangen en dat vond ik nog het zwaarste van de hele expeditie. Uiteindelijk was het een geweldige en bijzondere ervaring en voel ik mij bevoorrecht om op Antarctica geweest te mogen zijn!

Eén van de deelnemers hield een mooi dagboek bij en wat is er mooier dan zo'n expeditie te beleven door de ogen van één van de deelnemers? Euh ja, zelf die uitdaging aangaan natuurlijk! Lijkt je dat iets? Lees dan hier alles over de beklimming van Mount Vinson op Antarctica. Of lees hieronder gewoon het dagboek van Dennis thuis vanaf je warme bank:) Begin je al te bibberen van de kou?

09 januari 

Na 5 dagen en even zoveel vluchten dan eindelijk op Base Camp Mt Vinson (2000m) aangekomen. Het is hier onwaarschijnlijk mooi. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Als in een droom. Alles is wit met wolkjes, zover je kunt kijken. Glooiende hellingen aan één kant en steile bergwanden aan de andere kant. Met op de achtergrond de top van mt Vinson. De zon schijnt om middernacht nog uitbundig wat het droomgevoel versterkt. Het is daarbij oorverdovend stil, er leeft hier dan ook helemaal niets. We slapen vannacht met z’n allen in de centrale tent omdat we morgen meteen door willen naar Low Camp.

10 januari

(Low camp 2800m, alles voelt hier echter 500-800m hoger ten opzichte van de Alpen omdat we zo dicht bij de Zuidpool zitten).

Vandaag verplaatsen we ons naar Low Camp, niet zoveel hoogtemeters maar wel een flinke afstand en met een 60 kg zware slee achter je aan en rugzak op, best vermoeiend. De omgeving is groots en overweldigend. Het weer is goed en we kunnen voor het avondeten bivak maken in Low Camp. Eten maken en naar bed. Ik deel een tent met Werner. Onze Belgische deelnemer.

11 januari

Vandaag blijven we in Low Camp terwijl de gidsen een Carry naar High Camp maken. Mooi moment om even naar huis te bellen, het materiaal te reorganiseren en van de omgeving te genieten. Morgen zware dag naar High Camp met onderweg 1200m vaste touwen en steilte tot 45 graden. We moeten met volle bepakking in 3km 1000 hoogtemeters maken.

12 januari

(high camp 3800m)

Vandaag staan we voor de uitdaging om met volle bepakking naar high camp te komen. We vertrekken om 13.30 zodra we uit de schaduw zijn. Half uurtje lopen en dan haken we ons met onze jumar vast aan de vaste lijnen om vervolgens 4 uur lang een soort van recht omhoog te klimmen / lopen. We maken 2 stops en tegen de tijd dat we bovenaan de vaste lijnen zijn is iedereen helemaal stuk. Ik kom als eerste boven, krijg een high five van Lukas en stort ter aarde. Gelukkig mogen we daarna nog 1,5 uur door 😉, weliswaar minder steil maar zeker niet makkelijk. Na 6,5 uur vanaf vertrek zijn we dan in high camp. Keurige tijd. Snel de tenten opzetten, sneeuw smelten, met alles wat je aan hebt je slaapzak in en vervolgens wat zien te eten. We overnachten met 3p in een te krappe tent bij -35 graden, de omgeving is inmiddels veranderd naar angstaanjagend. Het is nu echt overleven op deze hoogte bij deze kou. Gute Nacht.

13 januari 

Heute Ruhe Tag. Onze gidsen waren voornemens om de route te verkennen maar het sneeuw smelten in de ochtend duurde ca. 4 uur en daarmee te lang zodat de verkenning er niet van gekomen is. Vooral voorbereiden op de toppoging van morgen dus. Het doe het zelf karakter van onze expeditie zit daarbij soms wat in de weg. Te veel mensen op een te klein oppervlak met beperkte voorzieningen. Maar goed, het is wat het is, we zullen ons moeten zien te redden. En Lukas en Jelle doen er alles aan om het toch zo comfortabel mogelijk te maken. Vooral warmtemanagement is morgen van belang bij gevoelstemperaturen dalend tot -55gr.

Update : morgen teveel wind met grote kans op bevriezing. Extra rustdag dus en pas zondag toppoging.

14 januari

En toen werd het echt een avontuur. Drie dagen vast op High Camp vanwege high winds. Drie dagen lang met 3 man in een 2p tentje. Buiten -35 Binnen -15. Droogvoer eten uit een zak. Enkel af en toe even naar buiten om naar het toilet te gaan. Wat ook al een heel avontuur is. Vraagt mentaal enorm veel. Demotivatie neemt toe. Ondertussen proberen we fit te blijven. Mijn vrouw even gebeld en voicemail ingesproken voor een update. Lukas en Jelle moeten extra eten en brandstof halen en als het lang duurt lopen we ook uit de tijd. Maar ja dat hoort allemaal bij expeditie klimmen en dat doen we Pur Sang.

15 januari 

Zie boven 

 16 januari

(summit 4892 m)

Tegen alle verwachtingen in toch maar een toppoging doen. Net als de andere teams, iedereen is er wel klaar mee. Tussen 07 en 09h voorbereiden. Eten, drinken, poepen en piesen en alles aandoen wat je bij je hebt. Het is ijskoud, hoe doe je dat met 3 personen vanuit een klein tentje. Buiten dus, wat betekent dat voor we vertrokken zijn iedereen al buiten adem en bevroren is. Maar goed, we stappen om 09h30 met 7 personen de gletsjer op. Na een uurtje (van de 7h klimmen en 10h totaal) geeft Teun aan het heel zwaar te vinden (wat het ook is). Goede call om te stoppen, zeker voor het team. Lukas brengt hem terug  naar High Camp en sluit weer bij ons aan. Hij neemt mij en Roland op sleeptouw en Jelle loopt met Kurt en Werner. Wij nemen snel afstand. Het is lang en steil maar  ondertussen breekt de zon door, we zitten precies in het oog van een hogedrukgebied, we hebben geluk. Na ik weet niet hoeveel uur en iedereen weer bijgehaald te hebben is de finale in zicht. Eerst traverseren we een 40 graden steil sneeuwveld en dan beklimmen we een rots, geen vaste touwen, wel kort aangelijnd, ''auf zug'' heet dat. Lukas heeft de pikkel standby, mocht er één vallen dan kan hij de val houden. Boven aan de rots blijkt er nog 300m mixed graat te zijn. Ik dacht dat we er waren en vind het maar niks. Scary stuff. Maar goed, ook dat lukt en vervolgens staan we ‘on top of the world’ maar dan andersom. Ik kom als eerste boven, maar dat is enkel omdat ik achter Lukas loop, Roland loopt achter mij en complimenteert ons trio. Het uitzicht is overweldigend. Snel foto’s maken en afdalen. Bovenop de rots komen we Jelle, Werner en Kurt tegen. Werner zit stuk maar wil door. Dat is niet verantwoord en Jelle verplicht hem om om te draaien, 20 meter maar door de horizontale afstand nog wel ca. 40 minuten klimmen onder de top. Zo kritisch is het dus. Jelle en Kurt bereiken ook de top. 3 van de vijf deelnemers, of 5 van de 7 hebben het gehaald. Zegt iets over deze berg, best heftig. Na een gezamenlijke pauze ‘rennen’ Lukas, Roland en ik naar beneden om de snelste tijd van de dag neer te zetten 9,5 uur ! Snel mijn vrouw bellen om het goede nieuws te brengen en de spanning te breken voor haar en de kids, die ik alle drie zo mis. We hebben geen honger, snacken wat en snel naar bed. Schade is  vijf gevoelloze vingertoppen, twee blauwe tenen en kapotte knieën. Dat laatste baart mij zorgen, morgen 1750m dalen. Eerst maar moe en voldaan slapen. 

17 Januari

High camp naar base camp. De hel ! Het nieuws is dat er vandaag gevlogen wordt van BC naar Union  Glacier. Dus we hebben haast, net als de rest. Maar met mijn knieën kan ik niet zo snel dus dat is van de afdeling echt door de pijn heen lopen. Ik leef op Paracetemol, Ibuprofen, Snickers en gelletjes. De vaste lijnen overleef ik ternauwernood en vervolgens rennen we met de sledes vanuit low camp naar base camp. Daar wacht champagne waarmee we de beklimming echt kunnen vieren! Vanwege bewolking wordt er helemaal niet gevlogen dus slapen we met z’n allen tussen de bagage in onze eigen groepstent. Das best gezellig, zeker omdat Lukas een fles Glenmorangie  heeft meegenomen. Hopelijk morgen vliegen naar Union Glacier.

Ingekomen bericht, omdat het nu nog vers is. Ik vind dit dus één van de heftigste dingen die ik gedaan heb. Enorm genieten om hier te zijn en het behalen van de top. Maar holy fuck wat is dit heftig. In zo’n omgeving zo’n prestatie moeten leveren is buitenaards.  Het zet echter alles wel weer goed in perspectief. Ik besef dat wat vaak onbelangrijk lijkt ertoe doet en vice versa. Dus daar gaan we straks maar eens enorm van genieten, van die kleine, vaak van zichzelf sprekende, dingen. En natuurlijk van mijn gezin die zo enorm met me meeleven. Hou van jullie !!! Tot snel. Kan niet wachten.

18 & 19 januari 

Eindeloos wachten in Base Camp totdat het weer (het mist onophoudelijk) onze transfer naar Union glacier mogelijk maakt. Morgen is de vlucht naar Punta Arena’s, wordt nog spannend. We verblijven de hele dag met z’n allen in de groepstent. Vandaag nog wel ff wedstrijdje touwtrekken met Alpine Ascents (de buren) gedaan. Gewonnen natuurlijk☺️.

20 januari 

Transfer niet mogelijk. Vlucht naar Punta Arena’s gemist. Moeten wachten tot 25 januari. Balen! Ik wil naar huis ! Wel nog even met thuis gebeld. Dat was fijn ! Zo trots op Maran, Lotte & Finn.

21 januari

Na de teleurstelling van gisteren gaat het wel weer. We hebben een nieuw doel : morgen naar Union Glacier en dan woensdag de 25e naar Punta Arena’s, ben ik alsnog in het weekend thuis. Maran boekt de tickets om. Fingers crossed🤞. Ondertussen krijgen we van ALE wat beef jerky, Pringles, Fanta en wijn toegestopt. Een waar feestmaal. Verder wedstrijdje rond het kamp wandelen 🚶‍♀️ tegen de dames van Alpine Ascents gehouden !

22 januari 

Het lijkt alsof er geen eind aan het wachten komt. Maar dan ineens, uit het niets, krijgen we het bericht ‘you’re done’ ‘ we have a twin Otter coming in’. Grote vreugde. Binnen 30 min ingepakt, ingeladen en onderweg naar Union Glacier. Daar aangekomen kunnen we na 14 dagen eindelijk weer rechtop zitten, gewoon eten en onder de douche. Wat een genot. Union Glacier is reeds ‘in full shutdown mode’ maar eten en douchen is alles wat we nodig hebben. De sfeer is als onder de crew op een Nederlands festival. Kleurrijke geëngageerde mannen en vrouwen die alles op alles zetten om af te bouwen om zsm het continent te kunnen verlaten ‘before winter hits’. De piloot van de Twin Otter ziet eruit als Ken (van Barbie) en loopt met een Colgate smile rond en roept dat hij vandaag 18 personen van de vergetelheid heeft bevrijd. Hilarisch 🤣. Na het eten komt er bier en wijn op tafel en wisselen we verhalen uit met onze eeuwige buren van Alpine ascents. Leuke kerels, bij elkaar een heel internationaal gezelschap van berggeiten (met baarden).Heerlijk. Eindelijk alvast even nagenieten. De crew danst op einde seizoen. We wachten eigenlijk tot het donker wordt voordat we naar bed gaan, kunnen we lang wachten ….

23 januari

Goed geslapen en na een heerlijk ontbijt 10k gefietst op de Fatbike, dat was top. Het leven is goed hier en voelt als de ‘gewone’ wereld. Ondanks dat je op een desolate gletsjer leeft bij temperaturen tussen de -10 en -15 graden. Vanmiddag presentatie gehad van Avi over de ontdekking van en aanwezigheid van de mens op Antarctica. Super interessant en het onderstreept hoe bijzonder het hier is. Deze plek op aarde is ‘out of this world’. Dat was het al voor ik ging maar na 16 dagen op het continent voelt dat nog veel meer zo. Ik wilde eigenlijk naar Mars maar dit is een prima alternatief gebleken. Hoe bijzonder. Nog maar even volle bak van genieten nu we hier nog zijn.

24 januari

Prima geslapen. Bij ontbijt blijkt dat we aankomende nacht vliegen, Yahoo! Beetje van alles wat gedaan vandaag waaronder inpakken, inchecken, inwegen etc. The waiting game is on again. We vliegen met de crew uit. Alles wordt hier ontmanteld. Het is de allerlaatste vlucht van het seizoen en dan wordt het hier 9 maanden stil. Hoe bijzonder is dat. Fijn om naar huis te gaan maar ook een beetje weemoedig. Dit ‘vergeten’ continent is echt heel bijzonder , out of this world, special place. 16h komt het bericht dat de B757 opgestegen is vanaf Punta Arenas. We gaan naar huis 🏡. Morgen nog een dagje Punta Arenas, dan donderdag naar Santiago de Chili en vrijdag naar Amsterdam. Zaterdagochtend op Schiphol. Woop woop, wat een avontuur!

Enthousiast geworden en lijkt dit je ook iets? Lees dan hier alles over Mount Vinson, de hoogste berg van Antarctica of meld je aan voor de infoavond op 6 juni 2023