Extreem lange dagen op de Dent d'Herens en de Aletschhorn!

Vorige week was ik met Peter en Jorik een week op pad en deze mannen waren wel in voor een uitdaging! De Aletschhorn stond in eerste instantie op het programma en als er dan nog tijd en goed weer over was zouden we nog wel zien wat we gingen doen.

Peter en Jorik hadden eerder al eens de Mont Blanc beklommen en met Jorik had ik vorig jaar de mooie en lange Nadelgraat beklommen. De mannen beschikten dus al over de nodige ervaring. Conditioneel zijn ze sterk dus was het logische gevolg dat we voor een uitdagende lange tocht kozen.

De Aletschhorn vanuit de Oberaletschhütte

Vroeger werd de beklimming van de Aletschhorn voornamelijk vanuit het mittelaletschbivak gedaan maar tegenwoordig gebeurt dat meestal vanuit de Oberaletschütte. De vroegere huttenweg verliep vroeger over de Oberaletschgletsjer. Door de vele losse stenen en het lastige route zoeken was dit een tijdrovende bezigheid en was het gunstiger om vanuit het bivak te starten.

Sinds de aanleg van de nieuwe huttenweg loop je tegenwoordig vanaf Belalp in 4 tot 5 uur naar de hut. Dat is niet heel veel korter dan naar het bivak maar je hoeft nu in ieder geval niet je eigen eten en kookgerei mee te nemen.

Dat klonk als een mooi plan, echter bleek dat een regenbui de nieuwe huttenweg voor een deel had weggespoeld. Er restte ons dus niets anders dan toch over de eeuwig lange Oberaletschgletsjer aan te lopen.

Eenmaal op de hut werden we door het gehele huttenteam hartelijk ontvangen en de hand geschud, zo'n hartelijk ontvangst maak je niet vaak meer mee! Vlak om de hoek was de Aletschhorn goed te zien en de huttenwaardin legde mij nog eens uit hoe de route precies verliep. Na een fantastische maaltijd gingen we vroeg naar bed want de volgende ochtend stond om 01:00 uur het ontbijt alweer klaar..

Koud en geïsoleerd

De Aletschhorn behoort tot de meest geïsoleerde 4000ers van de Alpen. Daarbij staat hij bekend als een erg koude berg. Vanuit de hut moesten er 1700 hoogtemeters en een kilometer of 6 horizontaal terrein overwonnen worden.

De Oberaletschgletsjer

Na een korte nachtrust begonnen we om 02:00 uur, met de hoofdlampjes al op de helm, aan de trappen die vanuit de hut naar de gletsjer leiden. De weg op de Oberaletschgletsjer is goed te vinden doordat de huttenwaard de weg goed heeft uitgezet met blauwe stangen met daarop reflectoren bevestigd.

Na een uur lopen verlieten we de gletsjer via een morenenrug waarna we een rotspijler bereikten. Op deze pijler was het een wirwar van grote losse blokken maar bij de juiste routekeuze was het klimmen nergens echt moeilijk.

Steil ijsklimmen

Vanaf de rotspeiler was het nog even lastig om de kleine gletsjer op te komen. Een stukje 60/70 graden steil ijs zorgde ervoor dat ik Jorik en Peter aan het touw omhoog moest zekeren. Na de verschrikkelijke warmte van deze zomer ligt de gletsjer er nog verbluffend goed bij!

Vanaf de gletsjer bereikten we een rug die bestond uit gemengd terrein en brakke rots. Niet erg moeilijk maar concentreren was wel degelijk nodig. Het terrein werd iets steiler en langzaam kwam de horizon steeds lager te liggen.

Het laatste stuk naar de top was een stuk steiler. Inmiddels op ongeveer 3800 meter leek de top voor het grijpen maar dat bleek behoorlijk vertekend. De aflopende platen, in combinatie met de 2e graads rots passages, zorgden ervoor dat we een stuk langzamer gingen. Ook hier had de huttenwaard weer flink zijn best gedaan. Via de handig geplaatste 'sicherungsstangen' was het route zoeken niet moeilijk en kon er goed gezekerd worden.

Hoogteziekte?

Ondertussen had Jorik flinke last gekregen van de hoogte en leek er slecht weer op komst te zijn. Het Berner Oberland staat bekend om haar abrupte weeromslagen en vanachter de berg leek een donkere wolkenmassa zich aan te kondigen. Daarbij klom Jorik langzaam en gaf hij aan de hoogte behoorlijk te voelen.

Ik besloot nog een hoekje om te klimmen en tot mijn grote vreugde zag ik daar het 'gipfelkreuz' staan. Vanaf de top van de 4193 meter hoge Aletschhorn hadden we een fantastisch uitzicht op vrijwel alle toppen van het Berner Oberland met aan de overkant lag het Wallis. Onder ons konden we zelfs de Hollandiahütte goed zien liggen.

Na 7 uur en 3 kwartier klimmen hadden we dan eindelijk de top bereikt. Helaas betekende dat dat we pas op de helft waren. Na 16 uur klimmen kwamen we moe, voldaan en gesloopt weer op de hut aan. Na wederom een heerlijke maaltijd dronk ik nog een biertje met een andere gids en de huttenwaard en was ik toe aan een welverdiende slaap. Dat waren Jorik en Peter al lang aan het doen!

Van Zwitserland naar Italie

Woensdag was het weer wat minder maar prima om een nieuw plan te maken. Met nog een laatste blik op 'onze' Aletschhorn daalden we in 3,5 uur af, nu wel via het vernieuwde pad, terug naar Belalp. Ondertussen had ik wat rond gebeld en het bleek dat de condities op de Dent d'Herens niet slecht waren.

Vanaf Blatten reden we in 3 uur tijd naar het Valpeline waar ons nog een aanloop van 5 uur wachtte. Op naar de Italie, goed eten en de Dent d'Herens!

De Dent d'Herens, de verwisselde berg

Vermoed wordt dat de Dent 'd Herens ooit verwisseld is met de Dent Blanche. De Dent Blanche ligt namelijk aan het einde van het Val d'Herens en is niet zo 'Blanche' als haar naam doet vermoeden.

De Dent d'Herens is zelfs helemaal niet te zien vanuit het Val d'Herens maar ziet er daarentegen behoorlijk 'Blanche' uit. Zeker de noordflank is grotendeels bedekt met indrukwekkende hanggletsjers.

Vroeger werd de berg nog vaak vanuit de Schönbielhütte via het Tiefmattenjoch en de westgraat beklommen. Het bereiken van het Tiefmattenjoch is tegenwoordig een lastige en gevaarlijke onderneming en wordt alleen nog bij perfecte condities gedaan.

Eenmaal op de top van de Dent d'Herens heb je een fantastisch uitzicht op de Zmutt- en de Liongraat van de Matterhorn.

Valpeline

Wij kozen er dus voor om vanuit de Rifugio Aosta in het Valpeline een poging te wagen. Na de 16 uur klimmen van de dag ervoor en het afdalen van die ochtend hakte de aanloop naar de hut er nog behoorlijk in.

Ik had de huttenwaard telefonisch al gemeld dat we laat zouden komen en gevraagd of hij wat eten voor ons kon bewaren. Helemaal begrepen had hij dat niet want we moesten het met een paar sperziebonen doen.. Goede kans dat dat aan mijn Italiaans lag.. Gelukkig konden we nog wat brood krijgen met heerlijke Italiaanse kaas en worst.

Op de hut zat een groep Nederlanders die een topo hadden uitgeprint van de website van Martijn Seuren. Dit was voor mij nogal confronterend omdat ik vlak daarvoor te horen had gekregen dat mijn vriend en klimmaatje op de Rochefortgraat was omgekomen, even slikken dus.

Uitslapen

Vandaag konden we uitslapen want de wekker ging i.p.v om 1:00 uur pas om 2:00 uur! We vertrokken kort achter een andere gids die de weg kende en vlak achter ons zat de groep andere Hollanders.

Het eerste stuk loopt over een goed pad en volgt eigenlijk de top van de morene. Na ongeveer 1,5 uur bereiken we de gletsjer en gaan we aan touw. Een steil stuk zorgt ervoor dat ik besluit aan korttouw te gaan. Bovenaan, op de convex, zitten flink wat spleten die we links over een paar goede sneeuwbruggen overwinnen.

We omzeilen een steiler stuk door helemaal naar rechts, richting het zuiden, te lopen om zo met een grote bocht bij de instap naar de westgraat uit te komen. Onderweg merk ik dat de mannen achter mij steeds langzamer beginnen te lopen. Zijn ze moe of hebben ze last van de hoogte?

Een goede beslissing

Op een vlak stuk roept Jorik dat hij zich niet fit voelt en dat ik hem hier maar achter moet laten. Ik vertel hem dat ik niemand alleen achterlaat op de gletsjer en dat dat dus betekend dat we de toer gaan afbreken en gezamenlijk gaan afdalen.

Peter ziet vlak boven ons een bivak hutje staan, het blijkt het Perelli bivak te zijn. Ik vraag aan Jorik of hij het ziet zitten om daar op ons te wachten en hij blijkt dat prima te vinden. Snel breng ik Jorik naar het hutje en deze blijkt voorzien te zijn van bedden en dekens. Daarbij heeft hij een prachtig uitzicht over de Povlakte en op de top van de Dent d'Herens. Het siert Jorik dat hij zoveel zelfkennis heeft en deze beslissing durft te maken.

Op topsnelheid naar de top!

Met 1 man minder en een zeer fitte Peter aan het touw gaat het vlot. We klimmen snel door de wand richting de graat. Alles zit los en het route zoeken is lastig. Gelukkig klimmen de touwgroepen voor ons behoedzaam en hebben we geen last van steenslag.

Op de graat aangekomen kunnen we tempo maken en langzaam halen we de touwgroepen voor ons in. Het klimmen wordt lastiger maar ook hier krijgen we weer hulp van perfect aangebrachte zekerstangen. We klimmen het laatste stukje naar links om op de topgraat uit te komen.

Het laatste stukje naar de top van de 4171 meter hoge Dent d'Herens zorgt voor luchtig klimmen en een magnifiek uitzicht op de Matterhorn. We kunnen zelfs klein en heel ver weg de Aletschhorn zien liggen! Na een handdruk en de nodige foto's besluiten we snel weer af te dalen om Jorik op te halen.

Zwaar contrast

Terug bij Jorik feliciteert hij ons en is het tijd voor een korte pauze. Ik krijg, via mijn telefoon, een mail en barst spontaan in janken uit. Ik had deze tocht met Martijn Seuren besproken en hij had uitgelegd hoe de route verloopt.

De uitvaart is komende zaterdag en zijn zus vraagt in de mail of ik wil spreken. Dit lijkt me mooi  maar het valt me zwaar.. Wat een contrast, het ene moment de euforie van een prachtige bergtop en het andere moment de harde realiteit van de andere kant van de medaille.

Ik heb zin om er mee te kappen, maar hoe.. buiten mijn passie om is het mijn beroep. De tijd heelt alle wonden denk ik hoewel we Martijn daarmee niet terug gaan krijgen. Wel ben ik er van overtuigd dat hij mijn gedachten begrijpt... Martijn rust zacht en ik zal je missen..